درد دلی با آرتینم

پسر خوشگلم این مطلبی که می نویسم درد دلی با توست.عزیزکم درسته این وبلاگ متعلق به توست واونو برای تو درست کردم تا لحظات زیبای با تو بودن را از بدو ورودت به وجودم تا زمانی که توانایی به روز کردن وبلاگت را پیدا کنی همراه با عکس ثبت کنم تا دفتر یادگاری برایت باشد (چون آدمی فراموشکار است و ممکن است همه خاطرات شیرین با تو بودن را در آینده بیاد نیارم )اما پیامهایی که مامانهای دوستانت برای مطالبم و تصاویرت می گذارن برایم خیلی با ارزش هستند و ازخوندن آنها لذت می برم اما مطلبی که با عنوان روزهای خاکستری نوشتم بعد از گذشت یک هفته هیچ بازدید کننده ای نداشت یا اگر داشت بی تفاوت از کنارش گذشتن و دریغ از یک احوالپرسی و جویای حال مامان شدن در صورتیکه هرروز پیامها رو چک می کردم تا شاید یک نفر حالی از مامانت بپرسه.نمیدونم پسرم شاید من خیلی متوقع هستم اما من وبلاگ دوستانتو با دقت می خونم و می بینیم حتی بیشتر مواقع قسمت پیامهاشونم می خونم و برای مطالبشون چه تلخ چه شیرین پیامی هرچند کوتاه می نویسم درسته که دنیای مجازیه امامیشه از این طریق هم بهم نزدیک شد ،میشه دلها رو از سراسر دنیا بهم نزدیک کرد اصلا دنیای مجازی یکی از کاربردهاش همینه،بنابراین عزیزتر از جانم مامان تصمیم گرفته از این به بعد برای مطالبی که فقط و فقط مختص نی نی هاست(دوستان نتی ات)پیام بگذاره و از سایر مطالب بی تفاوت بگذره در صورتی که قبلا از شادی و موفقیت خانواده هاشون شاد می شدم و از غمشون غمگین،درسته که دنیای مجازیه و شاید کاری از دست کسی برنیاد اما همین پیامهای ماندگاره که انرژی مثبت به آدم میده(پسرکم مامان زیاد اهل گلایه کردن نیست اما این موضوع خیلی باعث ناراحتیم شده بود این بود که برات نوشتم تا خصوصیات روحی مامانت رو خوب بشناسی).دوست آنست که گیرد دست دوست در پریشان حالی و درماندگی.

راستی گل بی همتای مامان.از حال خودم برات بگم که خیلی خوبم و خداروشکر دارم میشم همون مامان سمی پرانرژی سابق و از این بابت خوشحالم و خدارو شاکرم.

تا آخر عمرم عاشقانه شما پدر و پسر رو دوست خواهم داشت.خدایا تو بهترینی پس به بهترینهایم بهترینهارو عطا کن.